చెత్త కబుర్లు

ఈ మధ్య మనసుని కాస్త కలచివేసిన కబుర్లన్నమాట:

1) మొన్న ఆ మధ్య నిజాముద్దీన్ రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్లాల్సొచ్చింది. స్టేషన్ బయట ఓ ఇద్దరు ముగ్గురు ఆడవాళ్ళు....వాళ్ళ చేతుల్లో చిన్న చిన్న జెండా కాగితాలు, గుండుసూదులు (అల్పీలు). ఎవరినీ ఏమీ అడగకుండా, చేతికి ఎవరు దొరికితే వాడి చొక్కాకి ఆ జెండాలు అతికించేస్తూ రెండు రూపాయిలు వసూలు చేస్తున్నారు. అసలు ఎంత సామర్ధ్యంగా చొక్కాలో, చేతులో దొరకబుచ్చుకుంటున్నారంటే...ఇంక చెప్పలేను. చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళందరికీ తగిలించేస్తున్నారు. అడక్కుండా. విదిలించుకుపోతే అల్పీ గుచ్చుకుంటుందేమో అని భయం. పైగా తగిలిస్తున్నది జాతీయ జెండా. వద్దు పో అంటే జెండాకి అవమానమనో లేక నలుగురూ గేలి చేస్తారనో, కోప్పడతారనో అందరూ పెట్టించుకుంటున్నారు. పెట్టించుకున్నాక చచ్చినట్టు రెండు రూపాయలు ఇవ్వాల్సిందే. లేదంటే ఆ ఆడవాళ్ళు అరిచి గోల చేసి నానాయాగీ చేస్తారు. వాళ్ల చేతికి దొరికిన ప్రతీవాడు, జెండా గుచ్చుతుంటే బిత్తరపోయి చూడడం...అసహాయంగా జేబులోనుండి రెండు రూపాయలు తీసి ఇవ్వడం. ఐదు నిముషాలో ఓ ఐదుగురికైనా గుచ్చుతున్నారు జెండాలు. ఆ లెక్కన ఐదు నిముషాలకి పది రూపాయిలు. గంటలో 120 రూపాయలు...బాగానే ఉంది సంపాదన. ఇదంతా దూరం నుండి గమనిస్తున్న నాకు ఎంత చిరాకేసిందో! ఏమిటీ దౌర్జన్యం! దేశభక్తిని, జాతీయ జెండాని ఉపయోగించుకుని (అడ్డం పెట్టుకుని) అక్రమాలు, అరాచకాలు చెయ్యడం ఇంత దిగువ స్థాయి నుండీ ఉందని నాకిప్పటివరకూ తెలీదు.

2) రేడియో లో...అదే ఏదో ఒక FM లోఓ దిక్కుమాలిన ప్రోగ్రాం వస్తుంది. దాని పేరు "లాయల్టీ టెస్టు". మొన్న విన్నాను....జాకీలు ఒకబ్బాయికి ఫోన్ చేసి

జాకీ: నిన్న మీ సాయంత్రం ఎలా గడిచింది. ఏం చేసారు? మీ అనుభవాలు మాతో పంచుకోవచ్చు.

అబ్బాయి: అశ్విని తో ఉన్నాను.

జాకీ: అశ్విని ఎవరు?

అబ్బాయి: నా గర్ల్ ఫ్రెండు

జాకీ: మీరిద్దరూ ఏం చేసారు? ఎక్కడెక్కడ తిరిగారు మాతో పంచుకోవాలనుకుంటే చెప్పొచ్చు.

అబ్బాయి: సినిమా, డిన్నర్...వగైరా వగైరా.

వెంటనే జాకీలు ఇంకో అమ్మయికి లైన్ కలిపారు. అవతలనుండి ఆ పిల్ల గొంతు...

అమ్మాయి: అశ్విని ఎవరు? దానితో నువ్వేం చేసావు? ఎక్కడ తిరిగావు? ఎన్నిసార్లు పడుకున్నావు? నిన్న నన్ను కలవడానికి రాను అని చెప్పినదానికి కారణం ఇదా? ఎన్నాళ్ళుగా సాగుతోంది ఈ వ్యవహారం?

అబ్బాయి: ఓహ్ అనిత....నువ్వా, అదీ అదీ ప్చ్ అదీ అది కాదు...అశ్విని అంటే.... (నసుగుతున్నాడు)

అమ్మాయి: 4 letter word కనీసం ఓ ఐదు సార్లు!

అబ్బాయి: ఇంకా నసుగుతూనే ఉన్నాడు

అమ్మాయి: పిచ్చి పిచ్చిగా తిడుతోంది, బూతులు తిడుతున్నాది...విజృంభించేస్తున్నాది. ఒకే మాట "దానితో ఎన్నిసార్లు పడుకున్నావ్" అని కనీసం పదిసార్లు అడిగుంటుంది.

లైన్ కట్ అయింది.

జాకీ: యా చెప్పండి, అనిత మీ గర్ల్ ఫ్రెండు కాదా?

అబ్బాయి: అవును తను నా గర్ల్ ఫ్రెండే

జాకీ: మరి అశ్విని? మీ ఇంకో గర్ల్ ఫ్రెండా?

అబ్బాయి: యా అవును, ఇప్పుడు పెంట పెంట అయింది

జాకీ: గుడ్ లక్!

లైన్ కట్ అయింది.

జాకీ: అదండీ సంగతి. ఆ అబ్బాయి తన సమస్యని పరిష్కరించుకుంటాడని అనుకుంటున్నాము. వాళ్ళందరికీ మంచి జరగాలని కోరుకుంటున్నాము. ఇంకా మీరెవరైనా ఈ లాయల్టీ టెస్టు కి మీ గర్ల్ ఫ్రెండ్, బాయ్ ఫ్రెండ్ ని పంపించాలనుకుంటున్నారా అయితే పేరు, ఫోన్ నంబర్ మాకు పంపించండి.

ఇది విన్నాక నాకు ఒళ్ళుమండిపోయి ఆ రేడియో పీక నొక్కాను. ఆ ప్రోగ్రాం కనిపెట్టినవాడిని జైల్ లో పెట్టాలి. వెర్రి వేయి తలలతో వీర విహారం చేస్తోంది. ....పైత్యప్రకోపానికి కాబోలు!

3) మొన్న మెట్రోలో వెళ్ళవలసి వచ్చింది. రద్దీగా ఉండడంతో నేను, నా ఫ్రెండు నిలుచున్నాము. మిగతావాళ్ళు కూడా మా వెనుకే తోసుకుంటూ ఎక్కడంతో మేమిద్దరం కాస్త దూరం అయ్యాము. నేను తన దగ్గరకి వెళ్ళిపోదామనుకునేంతలో ఒక స్టేషన్ వచ్చింది. బిలబిలమంటూ జనాలు ఎక్కారు. కొందరు ఆడవాళ్ళు ఎక్కి నా చుట్టూ చేరారు. చూడడానికి చాలా మొరటుగా ఉన్నారు. కొందరు పల్లెటూరి వాళ్ళలాగ అడ్డపంచె కట్టుకున్నారు. ఓ 7-8 మంది ఉంటారు. అటు, ఇటు తోసుకుంటూ నా చుట్టూ తిరుగుతున్నారు. నేను నా ఫ్రెండు దగ్గరకి వెళ్ళిపోదామని ప్రయత్నిస్తుంటే వాళ్ళు నాకు అడ్డొస్తున్నారు. నన్నస్సలు వెళ్ళనివ్వట్లేదు. జాగా లేదు అంటున్నారు. నాకు చిరాకేసింది. ఎందుకు వీళ్ళు నన్నిలా ఆపుతున్నారు అని విసుక్కున్నాను. నన్ను పద్మవ్యూహంలో బిగించినట్టు బిగించారు. ఎటూ కదలడానికి కుదరలేదు. ఊపిరి ఆడకుండా ఉంది. కాసేపు అలాగే నిల్చున్నాక ఇంక వాళ్ళకి గట్టిగా చెప్పాను నేను అటు వెళ్ళాలి దారి ఇవ్వమని. చాలా ఇరుకుగా కొంత దారి ఇచ్చారు. కష్టపడి వాళ్ళని తప్పించుకుని అటువైపు చేరాను. నేను నడుస్తున్నంతసేపు వాళ్ళు నాకు తగులుతూనో, గుద్దుతూనో ఉన్నారు. నా ఫ్రెండు దగ్గరకి చేరి ఎందుకో నా బేగు మీద చెయ్యి పెట్టేసరికి అది తెరిచి ఉంది. లోపల పర్స్ లేదు. నాకెంత గాబరా వేసిందో! నా పర్స్ కనిపించడం లేదు అంటూ పెద్దగా అరిచాను. నాకు కావలసినవి, ముఖ్యమైనవి అన్నీ అందులో ఉన్నాయి. మేమిద్దరం కింద పడిపోయిందేమో అని వెతుకుతున్నాం. నాకు మతిపోయింది. నేనెప్పుడూ పర్స్ పోగొట్టుకోలేదు. నా బేగు విషయంలో నేను చాలా జాగ్రత్తగా ఉంటాను. ఇలా ఎప్పుడూ జరగలేదు...ఎక్కడ పోయిందో అనుకుంటూ ఇద్దరం వెతుకుతున్నాం. ఈ లోగా ఆ ఆడవాళ్ళు అక్కడనుండి కదిలే ప్రయత్నంలో ఉన్నారు. బహుసా తరువాతి స్టేషన్లో దిగుతారు కాబోలనుకుని నా పర్స్ కోసం చూస్తున్నాను. ఆ ఆడవాళ్ళ కాళ్ళ మధ్యలో కనిపించింది. ఒకావిడ దాన్ని కాళ్ళ మధ్యలోకి తోస్తోంది. నేను గబుక్కున ముందుకి దూకి పర్స్ దొరకపుచ్చుకున్నాను. వాళ్ళు కాస్త బిత్తరపోయినట్టు చూసి మళ్ళీ మామూలయిపోయారు. అక్కడ ఉన్న మాకు, మిగతావాళ్ళకి స్పష్టంగా అర్థమవుతున్నది ఇది వాళ్ళ పనే అని. అంతవరకూ నన్ను పద్మవ్యూహంలో బంధించడానికి కారణం కూడా అదే. వెంటనే బేగులో సెల్ కోసం చూసాను. ఉంది. ఇంకేమీ పోలేదు పర్స్ తప్ప. నా అదృష్టం బావుండి దొరికింది. బహుసా వాళ్లు దొంగిలించినప్పుడు పొరపాటున కిందకి జారిపడినట్టుంది. అదే నిముషంలో అది నా కళ్ళబడింది. నేను మెరుపులా ముందుకి దూకి తీసుకోవడంతో నాకు దక్కింది. వాళ్ళతో గొడవపెట్టుకుని తిడదామనుకున్నాను. కానీ నా దగ్గరా సాక్ష్యాలు ఏవి? నీ సంచికి నువ్వు జిప్ పెట్టుకోలేదు, పర్స్ పడిపోయింది అని వాళ్ళు నా మీద పడితే? పైగా వాళ్ళు చాల బలిష్ఠంగా, మొరటుగా ఉన్నారు. "డిల్లీలో మొదటి పాఠం: ఎవరితో గొడవపెట్టుకోకూడదు. ఇక్కడి మనుషులతో వేగలేము." ఇది గుర్తొచ్చి ఊరుకున్నాము. వాళ్ళు అక్కడనుండి కదిలి తరువాతి బోగీకి వెళ్ళారు. అక్కడనుండి అలా కదులుతూ ఒక్కో బోగీకి వెళుతున్నారు. ఇలా ఊరుకుంటే లాభం లేదనిపించింది. తరువాత స్టేషన్ లో పోలీసులు మెట్రోలో చెకింగ్ కి వచ్చినప్పుడు వాళ్ళకి కంప్లైంట్ చేసాను. ఇలా ఇలా జరిగింది. నా అనుమానం వాళ్ళ మీద. పైగా వాళ్ళు ఇలా ఒక బోగీ నుండి ఇంకో బోగీకి వెళుతూ ఉన్నారు అని చెప్పాను. వెంటనే ఆ పోలీసులు వాళ్ళ వెనుకే వెళ్ళారు. వాళ్ళని ఏవో అడుగుతూ ఉన్నారు. ఈలోగా నా స్టేషన్ వచ్చి నేను దిగిపోయాను.

ఈ అనుభవం నాకు బాధగానూ, భయంకరంగా అనిపించింది. ఇలా గుంపులు గుంపులుగా వచ్చి రైళ్లలో, బస్సులలో దొంగతనాలు చేస్తారని నాకు తెలీదు.

............................................................చెత్త కబుర్లు సమాప్తం..................................................